Forma do wypieku gofrów

Ciężkie, żeliwne formy do wypieku gofrów były jednymi ze sprzętów, które powszechnie znajdowały się na wyposażeniu pomorskich kuchni. Ten wyrabiany w domach rodzaj wafla przyrządzano z mąki, mleka, jajek, masła i drożdży. Czasem do ciasta dodawano również ziemniaki. Aby otrzymać odpowiednią konsystencję (zbliżoną do ciasta naleśnikowego) składniki należało użyć w odpowiednich proporcjach. Na początku XX wieku producenci urządzeń często umieszczali takie informacje na wieku lub podstawie formy. Gofry nie miały w swoim składzie cukru, dopiero gdy były gotowe, posypywano je nim, lub smarowano konfiturą.

Przed wypiekiem formę smarowano tłuszczem gęsim lub wieprzowym a następnie wylewano na nią odpowiednią porcję ciasta. Gdy odpowiednio się upiekło, za pomocą pogrzebacza, gofrownicę przekręcano na drugą stronę. Przygotowanie gofrów nie wymagało wiele czasu, w kilka chwil można było uzyskać dużą ilość smakołyków.

Współcześnie, podawane z różnego rodzaju dodatkami, gofry są w dalszym ciągu popularną, najczęściej słodką przekąską. Wypieka się je w maszynkach elektrycznych, ale w sprzedaży dostępne są również żeliwne formy, bardzo podobne do swoich, zabytkowych już dzisiaj poprzedniczek umieszczanych na rozgrzanych fajerkach pieców kuchennych, a pierwotnie również wkładanych bezpośrednio do paleniska.

Z użyciem prezentowanej formy można było wypiekać gofry o, popularnym od XIX wieku, kształcie serc wypełnionych kratownicą. Na jej spodzie umieszczony jest przepis na cisto, a na pokrywie informacja, że forma nadaje się do użytku zrównano na kuchenkach gazowych jak i węglowych.

Agnieszka Słowińska