Oinochoe protokoryncka

Wymiary 26,8 x 18,4 x 18,2

Dzban o trójlistnym wylewie wykonany z jasnoszarej gliny. Ten typ naczynia pochodzącego ze Starożytnej Grecji nazywano oinochoe – służył do czerpania wina z krateru (większego naczynia przeznaczonego do mieszania wina z wodą), a także do nalewania napoju do czar biesiadników. Wilanowska oinochoe zachowała się do naszych czasów w całości, jednak z kilkoma ubytkami i licznymi przetarciami dekoracji. Naczynie zdobią motywy geometryczne malowane firnisem (pokostem) w kolorze brązu. Na dekorację składają się poziome linie różnej grubości, uzupełnione krótkimi pionowymi pociągnięciami pędzla, a także para oczu namalowanych na wylewie dzbana. Te cechy pozwoliły zaklasyfikować naczynie do tzw. ceramiki protokorynckiej, powstającej w VIII i VII wieku w Koryncie. Charakterystyczna jest dla niej jest geometryczna, dość surowa, ale malowana bardzo precyzyjnie dekoracja, na którą składają się często grupy wąskich pasków, a także kształty takiej jak trójkąty czy romby. Szybko pojawiają się w niej także elementy dekoracji orientalizującej: spirale, plecionki czy stylizowane rośliny, których nie zobaczymy jednak na zabytku wilanowskim. Zdobienia oinochoe nie są bardzo precyzyjne, musiało być udekorowane przez nieco mniej wyrobionego artystę. Motyw oczu pojawiający się na dzbanie znajdziemy na wielu greckich naczyniach z tego okresu. Są to tak zwane oczy apotropaiczne – mające na celu odstraszyć złe duchy. Pojawiają się zwykle na naczyniach do picia, co miało zapobiec dostaniu się złej siły przez usta pijącego.