Oinochoe czerwonofigurowa

Dzban o szerokim wylewie wykonany z żółtoszarej gliny. Ten typ naczynia nazywano oinochoe – służyło ono do czerpania wina z krateru (większego naczynia przeznaczonego do mieszania wina z wodą), a także do nalewania napoju do czar biesiadników. Naczynie ozdobiono w technice czerwonofigurowej – pojawia się na nim scena z dwiema kobietami ubranymi w długie chitony i o spiętych włosach przykrytych kekryfalosami (rodzaj nakrycia głowy często noszony w starożytności). Jedna z nich siedzi, a w wyciągniętej dłoni trzyma prostokątny przedmiot – najprawdopodobniej szkatułę. Druga stoi naprzeciwko niej – niestety postać ta jest mocno zatarta. Dekorację figuralną uzupełniono pod uchwytem o palmetę – bardzo często stosowany w ceramice Starożytnej Grecji motyw dekoracyjny.

Jak powstawała wilanowska oinochoe? Najpierw pożądany kształt wytoczono na kole garncarskim, a następnie doklejono uchwyt. Po lekkim podeschnięciu malarz szkicował na jej powierzchni zaplanowaną dekorację. Następnie obrysowywał elementy, które miały zachować żółtoszary kolor gliny, cienką linią firnisu (nazywanego także pokostem), czyli delikatnej, oczyszczonej glinki bogatej w żelazo. Później wypełniał resztę tła kolorem, a także domalowywał detale figur (takie jak rysy twarzy czy szczegóły anatomii lub ubioru). Tak przygotowane i dobrze wysuszone naczynie wkładano do pieca, gdzie podlegało najpierw wypałowi z dostępem tlenu. W pewnym momencie otwory pieca zatykano, w ten sposób blokując dostęp tlenu do środka (być może dokładając także mokrego drewna). Dzięki jego brakowi żelazo zawarte w glinkach zmieniało kolor z czerwonego na czarny. W kolejnej fazie tlen ponownie wpuszczano do środka – wtedy części nieosłonięte firnisem odzyskiwały swój żółtoszary kolor. Po powolnym wystudzeniu pieca oinochoe była gotowa.