Łyżeczka

Pierwsza z kompletu dwunastu łyżeczek do kawy z sygnaturą producenta „BUBELA | SHEFFIELD STEEL”.

Łyżeczka do kawy wykonana ze stopu metalu, pokryta cienką warstwą srebrnej powłoki (platerowana). Kształt czerpaka jest eliptyczny – silniej zwęża się w stronę zakończenia, delikatniej w stronę trzonka. Trzonek płaski, rozszerza się ku dołowi. Został ozdobiony oszczędnym wzorem geometrycznym utrzymanym w stylistyce art déco. Dekoracja składa się z prostych żłobień (pocienień) biegnących wzdłuż obu krawędzi (po obu stronach). Zakończenie trzonka jest ścięte w miejscach, gdzie został on pocieniony. 

Kawa, w przeciwieństwie do herbaty (zob. MPOLIN-M936), cieszyła się niesłabnącą popularnością już od XVIII wieku. Pijano ją ze śmietanką i cukrem. Popularna współcześnie czarna kawa, bez dodatków, nie cieszyła się uznaniem. Podobnie jak dzisiaj pito ją o różnych porach dnia: rano, przy wspólnym posiłku czy później, w okolicach obiadu. O rytuale picia kawy pisał m.in. Adam Mickiewicz (J. Paprocka-Gajek, „Platery warszawskie w latach 1822-1914”, Warszawa 2010, s. 71). Filiżankę z kawą należało trzymać w ręku. Obowiązkowo podawano ją ze specjalnymi, niewielkimi łyżeczkami, służącymi tylko do picia tego napoju (J. Paprocka-Gajek, „Platery warszawskie w latach 1822-1914”, Warszawa 2010, s. 71-72). Zarówno kawę, jak i herbatę należało podawać gorące, w odpowiednich dzbankach (ten do kawy był smuklejszy). Kawę pijano w filiżankach, natomiast herbatę zwyczajem rosyjskim pito w szklankach, zwłaszcza w skromniejszych domach. W wyniku mnogości akcesoriów do kawy zaczęto tworzyć specjalne serwisy, pożądane w eleganckich kompletach zastawy stołowej. Taki serwis zawierał m.in.: tacę, imbryk do herbaty, imbryk do kawy, cukiernicę, mlecznik (J. Paprocka-Gajek, „Platery warszawskie w latach 1822-1914”, Warszawa 2010, s. 247-248).

Natalia Różańska