Gabinet Holenderski

Gabinet Holenderski zawdzięcza swą nazwę pierwotnemu siedemnastowiecznemu wystrojowi artystycznemu. W czasach Jana III wnętrze było urządzone na kształt gabinetów holenderskich amatorów sztuki. Ściany zapełniały dzieła niderlandzkich mistrzów. Pomieszczenie pełniło funkcję salonu i jednocześnie łącznika pomiędzy apartamentami króla i królowej.
W 1729 roku Zofia Denhoffowa, córka Elżbiety Sieniawskiej, znacznie powiększyła Gabinet kosztem Wielkiej Sieni, która wówczas również uległa przeobrażeniu. Projekt tej przebudowy wykonał Jan Zygmunt Deybel. Zlikwidowano boczne drzwi do Wielkiej Sieni tworząc szerokie przejście usytuowane centralnie, a siedemnastowieczne piece zastąpiono kominkami. W tym czasie pomieszczenie udekorowano boazerią i zwierciadłami.
Około 1730 roku ściany pokryto welurowymi wzorzystymi obiciami w typie tkanin genueńskich, białymi boazeriami oraz lustrami w złoconych ramach, typowymi dla epoki saskiej.
Obecne wyposażenie i dekoracja wnętrza pochodzi z okresu 1720-1733, kiedy pałac należał do Elżbiety Sieniawskiej. Następnie pałac przeszedł w ręce Marii Zofii Denhoffowej, a następnie dzierżawiony był przez Augusta II Mocnego.
Dominantę salonu stanowi iluzjonistyczny plafon ukazujący Apoteozę nauki, sztuki i dobrobytu w czasach saskich i trwałości gmachu Rzeczypospolitej wzniesionego na stałym fundamencie autorstwa Johanna Samuela Mocka (1732 r.).