Lude de, pani - portret

Ubraną w białą szatę młodą damę spowijają opadające na piersi brązowe gęste włosy. Dziewczyna wspiera głowę na swojej lewej ręce mającej za podstawę zbyt wysoki postument okryty błękitną draperią. Skutkiem tego szyja ulega niefortunnemu skrótowi optycznemu. Jest to dość konwencjonalny portret, więc łatwo wybaczyć autorowi fakt, że zastosował w oddalonym, umieszczonym po lewej stronie pejzażu te same barwy co na pierwszym planie. Kolorystyka obrazu ograniczona do bieli, odcieni brązu i błękitu pozwala zastosowanej do ust czerwieni skutecznie odgrywać rolę dominanty i absorbować percepcję widza. Z lewej u góry w tle napis kursywą białą farbą: „Mde de Lude”.

Obraz należy do zespołu portretów dam francuskich, które prawdopodobnie zdobiły Gabinet Zwierciadlany Królowej oraz Gabinet Króla obok Pokoi Chińskich, a niegdyś pokoje górne Marysieńki (por. H. Skimborowicz, W. Gerson, Willanów. Album widoków i pamiątek oraz Kopje z obrazów Galeryi Willanowskiej wykonane na drzewie w Drzeworytni Warszawskiej z dodaniem opisów określonych przez…, Warszawa 1877, s. 22, 26). Prawdopodobnie w 1877 zawieszony był w Gabinecie Zwierciadlanym.

W inwentarzu wilanowskim z 1895 r. grupę tych wizerunków określono jako dzieła szkoły Pierre’a Mignarda. Rzecz wymaga dalszych badań, jednak nie jest pozbawiona znamion prawdopodobieństwa. Mignard zw. Le Romain (1612–1695) współcześnie najbardziej znany i ceniony jest właśnie jako biegły warsztatowo i wnikliwy psychologicznie autor wspaniałych portretów, które nie nosząc piętna akademizmu, swoją lekkością i świeżością antycypują podejście już rokokowe. Styl Mignarda ukształtował się na styku tradycji francuskich i włoskich; początkowo malarz pobierał nauki w Troyes i Fontainebleau, później u Jeana Bouchera i Simona Voueta. Z kolei w latach 1635–1657 przebywał we Włoszech, gdzie znalazł się pod wpływem malarzy z kręgu Nicolas Poussina. Mocno zainspirował się wówczas dziełami Annibale’a Carracciego i malarstwem weneckim, czego echa znajdujemy w niniejszym portrecie. Po powrocie do Paryża artysta został malarzem dworskim, gdzie konkurując z Charlesem Le Brunem, zajmował się m.in. malarstwem dekoracyjnym i dał się poznać jako wybitny, pożądany w kręgach arystokratycznych portrecista.