Wazonik hialitowy

Wazonik ze szkła hialitowego, odróżniający się od innych obiektów wykonanych z tego niezwykłego materiału znajdujących się w kolekcji wilanowskiej. Został on wykonany wyłącznie w technice formowania szkła na gorąco, jego forma nie została urozmaicona szlifowaniem i polerowaniem, ani skomplikowaną dekoracją malarską. Stopa ani wylew naczynia nie są idealnie koliste, a na spodzie wazonu widoczny jest także wyraźny ślad po przylepiaku - narzędziu szklarskim do którego przylepiano wydmuchaną za pomocą piszczeli i spłaszczoną bańkę szkła. Ślad po tym narzędziu zwykle usuwano za pomocą szlifowania – jednak nie stało się tak w przypadku wilanowskiego wazonu, co może świadczyć o wykonaniu go w niezbyt zaawansowanej technologicznie hucie szklarskiej, albo o przeznaczeniu go do sprzedaży w niskiej cenie.

Wazon został wykonany z czarnego, nieprzezroczystego szkła zwanego hialitem. Nazwa inspirowana greckim słowem oznaczającym szkło („hyalos”) została mu nadana przez samego twórcę tej XIX-wiecznej nowinki technologicznej - Georga Franza Augusta Longuevala, hrabiego Buquoy (1781-1851). Był on matematykiem, fizykiem, chemikiem i filozofem, a także właścicielem kilku hut szkła. Dzięki swoim szerokim zainteresowaniom oraz eksperymentom uzyskał nową recepturę na masę szklaną o kolorze głębokiej czerni. Została ona wprowadzona do produkcji w 1817 roku. Dzięki swojemu niezwykłemu kolorowi wyroby z niej, takie jak filiżanki, flakoniki, wazony, pojemniki na herbatę czy świeczniki szybko stały się towarem modnym i pożądanym. Z tego powodu wiele innych uzyskało recepturę na hialit, i zaczęło produkować tego typu naczynia. W jednej z nich mógł zostać wyprodukowany wilanowski wazonik.

Hasła słownika terminów kontekstowych: formowanie ręczne, wazon, naczynie użytkowe, przedmiot dekoracyjny