Architekt z małą dziewczynką - portret

Mężczyzna w średnim wieku przedstawiony na tym realistycznym, nieidealizowanym portrecie stwarza wrażenie zajętego. W ręku trzyma cyrkiel, którym zdaje się coś odmierzać na rysunkowym projekcie. Na blacie leży jeszcze stylus. Narzędzia te pozwalają domniemywać, że widzimy przed sobą architekta. Ubrany jest w halsztuk z koronkowym żabotem i jasnoniebieską kamizelkę, na które założony jest szary, aksamitny szustokor z metalowymi guzami. Na głowie nosi pudrowaną perukę „a la lion” (podobnie jak towarzysząca mu dziewczynka). Po lewej stronie widoczne zdobione oparcie fotela. Portret ze względu na daleko posuniętą indywidualizację podejścia do modeli wydaje się szczery i prawdomówny. Niewątpliwym walorem tej pracy jest typowa dla rokoka przejrzysta, jasna tonacja barwna. Scenka zakomponowana jest kolorem kładzionym lekkimi dotknięciami kredki – problem światła pełni rolę drugoplanową. Zestawienie błękitów, szarości i różów daje w efekcie wysublimowaną słodycz, przyjemną w odbiorze.

Jak informuje nas sygnatura umieszczona nad oparciem fotela (białą kredką: „Dorly 1749", autorem portretu jest Francois Dorly (Dosly) francuski malarz portrecista malujący pastelem oraz rytownik. Przebywał on w 1750 roku w Nancy, pełniąc funkcję nauczyciela rysunku księcia lotaryńskiego Camile’a. Wiadomo, że był członkiem Akademii św. Łukasza, a w latach 1752–1753 wystawiał swoje prace na Salonach organizowanych przez Akademię w Paryżu.

Nie udało się ustalić u kogo Dorly pobierał nauki. Zapewne znał on twórczość Maurice’a Quentina de La Toura, który w latach 40. XVIII wieku był uznawany za najwybitniejszego pastelistę. W pracach obu artystów daje się zauważyć chęć uchwycenia ulotnej chwili, jej niepowtarzalnego nastroju i piękna.

Muzeum wilanowskie zakupiło ten unikatowy pastel od osoby prywatnej w 2000 roku.