Kocioł

Zabytek znalazł się w zbiorach muzeum w okresie międzywojennym. Niestety, jak większość zbiorów z tego czasu, jest pozbawiony metryki. Pochodzi najprawdopodobniej z terenu zachodniej Ukrainy. Można go datować na I wiek n.e. Zakłada się, że został wyprodukowany przez ludność kultury sarmackiej. Zabytki tego typu występują często w grobach kurhanowych sułowskiej fazy tej kultury.

Masywny kocioł został wykonany z brązu. Posiada lekko wygiętą na zewnątrz krawędź. Ponad nią wznosi się kabłąkowaty uchwyt ozdobiony trzema gwoździowatymi trzpieniami. Drugi uchwyt, prawdopodobnie umieszczony symetrycznie na przeciwległej krawędzi, nie zachował się, został wyłamany. Wzdłuż największej wydętości brzuśca znajdują się dwie równoległe wypukłe listewki. Prawdopodobnie imitują sznur. Dno ma formę wysokiej nóżki.

Na powierzchni kotła widoczne są ślady napraw uszkodzeń powstałych w trakcie użytkowania. Cały kocioł pokrywa zielona patyna.

Odkrycie zabytku z dala od pierwotnych siedzib Sarmatów może świadczyć o funkcjonowaniu dalekosiężnego handlu skierowanego na zachód. Sarmaci należeli do ludów koczowniczych. Ich tryb życia i gospodarka były związane z pasterskim chowem zwierząt. Od III wieku p.n.e. zamieszkiwali tereny pomiędzy Donem a Morzem Czarnym. W okresie wędrówki na zachód wyparli Scytów, docierając w końcu I wieku p.n.e. do Dunaju, czyli do granic Imperium Rzymskiego.