Czarka

Czarka o sześciokątnym dnie i sześciopłatkowym kołnierzu, z obu stron pokryta wielobarwną emalią. Dekoracja wewnątrz kołnierza skomponowana na białym tle. Stanowią ją kwiaty i ptaki w kolorach: zielonym, żółtym i szafirowym. Boki zewnętrzne, pokryte czarną emalią, złoconą w arabeski i kwiaty,
stanowią bordiurę dla scen umieszczonych po obu stronach dna. Dno sześcioboczne, od wewnątrz jest pokryte dekoracją en grisaille na czarnym tle, ukazującą postać siedzącego św. Jana. Święty trzyma krzyż w prawym ręku, a lewą
obejmuje baranka. Wyżej, złoconymi literami, napis: S. Joannes. Od zewnątrz na dnie znajduje się wielobarwny pejzaż letni z domkami na tle grupy drzew. 
W lewym dolnym rogu przedstawienia wewnątrz czarki czarną farbą namalowany monogram I.L. (monogramem tym posługiwał się zarówno Jacques Laudin I, jak i Jacques Laudin II).

Mistrz Jacques Laudin (ok. 1627–1695) był znany jako Jacques I. Jego krewny – Jacques Laudin (1663–1729), znany jako Jacques II, tworzył również w Limoges, gdzie odziedziczył warsztat. Jak podaje nota British Museum, Jacques Laudin I był synem Noëla I Laudina (1586–1681), założyciela dynastii emalierów.

Czarka jest jednym z trzech naczyń o bardzo podobnej kompozycji dekoracji, zachowanych w zbiorach wilanowskich (obok Wil.208 i Wil.209).

Na podstawie szczątkowych informacji źródłowych należy przypuszczać, że kolekcja emalii limuzyjskich w Wilanowie tworzona była zapewne przez Aleksandra Potockiego.

Wszystkie trzy czarki pokazano warszawskiej publiczności podczas Wystawy starożytności i przedmiotów sztuki w 1856 r. w pałacu hr. Augustostwa Potockich przy Krakowskim Przedmieściu 32 (dziś: Muzeum Uniwersytetu Warszawskiego). Opisano je w katalogu tej wystawy pod pozycją 809.

Joanna Paprocka-Gajek