Skyfos

Skyfos jest częścią kolekcji: okres młodszy przedrzymski, rzymski i wędrówek ludów.

Przepalone fragmenty skyfosa, stanowiące około ¼ pierwotnej formy, odkryto w jednym z  grobów na cmentarzysku kultury przeworskiej w Lachmirowicach. Stan zachowania wynikał ze specyficznego rytuału pogrzebowego ludności w pierwszych wiekach naszej ery zamieszkującej ziemie, które w przyszłości miały należeć do Polski. Rytuał ów polegał na paleniu na stosie nie tylko samego zmarłego, ale również wybranych przedmiotów, należących do niego za życia lub złożonych w darze przez członków jego społeczności. Ponadto, przedmioty te dodatkowo niszczono; naczynia rozbijano, a do grobu składano tylko część ułamków.

Na podstawie wydobytych fragmentów zrekonstruowano skyfos – rodzaj ceramicznego pucharka z dwoma esowatymi, od góry spłaszczonymi uszkami. Dolna część naczynia ma kształt cylindrycznej nóżki, zakończonej kolistą stopką. Czasza zdobiona jest od zewnątrz motywem trzech dookolnych rzędów łusek, wykonanych w technice zwanej barbotine. Pucharek został uformowany na kole garncarskim a następnie pokryty glazurą ołowiową zielonkawej barwy.

Z obszaru Polski znanych jest obecnie zaledwie siedem takich naczyń, w tym cztery odkryto na cmentarzysku w Lachmirowicach.

Naczynia tego typu były wytwarzane w środkowoitalskich warsztatach w II i III wieku n.e. Każdy egzemplarz wymagał odrębnej podstawy, na której był wypalany. Ze względu na tę szczególną metodę naczynia te nie były produkowane masowo, jak wiele innych wyrobów ceramicznych, które można było układać w piecach do wypalania w stosach liczących nawet setki egzemplarzy. W związku z tym naczynia pokrywane ołowiową glazurą zaliczano do wyrobów luksusowych, z przeznaczeniem dla zamożnych nabywców. Stanowiły elementy zastaw stołowych, służące do picia przede wszystkim wina.