Szklaneczka z herbem Szreniawa

Szklaneczka wykonana została w pierwszej ćwierci XVIII w. przypuszczalnie w manufakturze szkła pod Lubaczowem, zwanej Hutą Kryształową, założoną w 1717 r. przez hetmana Adama Mikołaja Sieniawskiego. Był on żonaty z Elżbietą Lubomirską, córką Stanisława Herakliusza Lubomirskiego, właściciela Łańcuta w latach 1699 -1702. W zbiorach szkła polskiego w Łańcucie najliczniejsza jest grupa zabytków z tejże pobliskiej huty. Była to jedna z najstarszych manufaktur szkła, która w produkcji swoich wyrobów osiągnęła bardzo wysoki, europejski poziom ich wykonania. Kierował nią Franciszek Fremel, znakomity specjalista saski sprowadzony do Polski w 1710 r. przez Augusta II Sasa. Huta czynna była przez cały wiek XVIII. Wyrabiano w niej szkła stołowe i świeczniki. Powyższa szklaneczka ma cylindryczny kształt, lekko zwęża się ku dołowi, dno jest grube. Zdobiona jest z przodu rżniętymi herbami Szreniawa i Mniszech – Józefa i Teresy z Mniszchów Lubomirskch. Dwie owalne tarcze herbowe umieszczone są na tle udrapowanego płaszcza gronostajowego zwieńczonego mitrą książęcą. Górny brzeg szklaneczki zdobi wokół ornament frędzlowy. W zbiorach Muzeum-Zamku w Łańcucie znajdują się cztery takie szklaneczki.

Barbara Trojnar