Lubomirski Antoni Benedykt (zm. 1761) marszałek koronny - portret

Popiersie męskie w owalu ze zbiorów Muzeum Pałacu Króla Jana III w Wilanowie przedstawia księcia Antoniego Benedykta Lubomirskiego (1718-1761), miecznika wielkiego koronnego (1754), syna Jerzego Dominika Lubomirskiego (1654-1727) i Magdaleny Lubomirskiej z domu Tarło (zm. 1730).

Wizerunek, wykonany przez zdolnego portrecistę i prezentujący wysokie walory artystyczne, ukazuje go w młodym wieku, gładko ogolonego, w granatowym mundurze generalskim z czerwonym kołnierzem (haftowanym srebrnymi nićmi), ze srebrnymi naramiennikami. Spomiędzy rozchylonych poł odzieży wierzchniej dostrzegalny fragment białej, spodniej kamizelki. Na głowie książę ma pudrowaną perukę w typie en catogan, przewiązaną z tyłu czarną wstążką. Wokół szyi portretowanego zawiązany biały fular z takimż koronkowym żabotem. Na lewe ramię zarzucił generał szkarłatny płaszcz podbity gronostajowym futrem. Tło gładkie, w odcieniach szarości.

Śmierć Antoniego Benedykta Lubomirskiego (1761) oznaczała kryzys dla książęcego dworu na zamku w Janowcu. W związku z niemożnością objęcia ojcowizny przez jedynego syna (z małżeństwa z Anną Ożarowską) i spadkobiercę zmarłego, księcia Jerzego Marcina Lubomirskiego (1738-1811), odsiadującego kilkuletni wyrok za swoje występki, zarząd nad majątkami objął brat Antoniego Benedykta, Franciszek Ferdynand.

Antoni Benedykt Lubomirski (1718-1761), książę; miecznik wielki koronny; Jerzy Dominik Lubomirski (1654-1727); Magdalena z Tarłów Lubomirska (zm. 1730); zamek w Janowcu; Jerzy Marcin Lubomirski (1738-1811), książę; Anna z Ożarowskich Lubomirska (zm. 1759); granatowy mundur ze srebrnymi naramiennikami; szkarłatny płaszcz podbity gronostajowym futrem; peruka en catogan.

Agnieszka Woźniak-Wieczorek