Koszyk ażurowy

między rękojeściami.

Porcelanowy koszyk z nałożonymi na ażurową plecionkę zielonymi gałązkami z listkami przypominającymi dąb. Gałązki tworzą także uchwyty i nóżki koszyka. W kolekcji wilanowskiej znajduje się para tych delikatnych wyrobów (Wil.4157 oraz Wil.2045).

Takie przedmioty powstawały w manufakturze miśnieńskiej z użyciem form gipsowych, w których wyciskano plastyczną masę porcelanową. Po wyjęciu z formy trzeba jednak było ręcznie usunąć poszczególne fragmenty, aby mógł powstać misterny ażur naśladujący plecionkę koszyka. Była to czynność trudna i wymagająca wprawy (właściwie niemożliwa do poprawiania), a same delikatne wyroby były bardzo podatne na uszkodzenia i często gięły się lub pękały podczas wypału. Produkcję tego typu koszyków w manufakturze miśnieńskiej odnotować można z pewnością już w roku 1765, kiedy różnego rodzaju mniejsze i większe koszyki pojawiają się w katalogu produktów. Bywają one określane jako naczynia na owoce lub słodycze. Sama forma „ubierana” w odmienną dekorację (inne gałązki i kwiaty oraz kolory malarstwa naszkliwnego), nakładaną na ażur koszyka była stosowana w Miśni bardzo długo. Znane są egzemplarze z XIX i początków XX wieku.

Parę koszyków udało się powiązać ze spisem sporządzonym w pałacu wilanowskim po 1850 roku, gdzie w Gabinecie Lubomirskiej odnotowano: "Koszyczków porcelanowych plecionych, ubranych gałązkamy pnącemy, z dwoma uszkamy, nizkich 2".