Talerzyk

Niewielki porcelanowy talerzyk o delikatnie pofalowanych krawędzi i kołnierzu. Jego dekoracja została wykonana w technice podszkliwnego kobaltu. Lustro talerza zdobi rozeta ujęta podwójnym pierścieniem. Odchodzą od niej stylizowane płatki, odpowiadające pofalowanej powierzchni kołnierza. Osiem płatków wypełnia naprzemiennie dekoracja z ukwieconych wici roślinnych oraz o tematyce pejzażowej z elementami architektury i postaciami figuralnymi. Charakter naczynia podkreśla umiejętne wykorzystanie niełatwej techniki podszkliwnego kobaltu, dzięki któremu uzyskano zwaloryzowany błękit dekoracji.

Talerzyk należy do wyrobów białoniebieskich, które zaczęto produkować w Chinach najpewniej w VII wieku. Przedmioty te zdobiono jedynie niebieskim pigmentem w technice podszkliwnej. Pierwsze tego typu naczynia pojawiły się w okresie panowania dynastii Tang (618 – 906). Przedmioty te podlegały ówcześnie jednemu wypałowi. Oznacza to, że niebieską dekorację malowano na wysuszonym czerepie i dopiero po pokryciu przedmiotu szkliwem, poddawano go wypałowi. Z końcem XIII wieku wprowadzono w słynnych manufakturach w Jingdezhen nową recepturę masy porcelanowej i udoskonalono technologię wytwarzania porcelany. Nieprzypadkowo ośrodki w Jingdezhen słyną z najpiękniejszych przykładów porcelany białoniebieskiej, z mistrzowskiego operowania kobaltem.

Wilanowski obiekt jest przykładem porcelany wyprodukowanej z przeznaczeniem na rynek europejski. W kolekcji zachował się jeszcze jeden analogiczny talerzyk. Zdobiły one dawne Pokoje Chińskie zlokalizowane na piętrze korpusu pałacu, zaprojektowane przez Stanisława Kostkę Potockiego.