Kyliks bucchero nero

Poczynając od VII w. p.n.e. Etruskowie produkowali charakterystyczną ceramikę w czarnym kolorze i o lekko satynowym połysku, nazywaną dzisiaj bucchero nero lub po prostu bucchero. Były to naczynia najczęściej toczone na kole garncarskim (w przeciwieństwie do wcześniej przez nich produkowanych, lepionych z ręki i nie tak technicznie doskonałych). Zdobione były przy użyciu różnych technik: rytowania, stempli czy też dodawania ozdób lepionych z ręki. Swój wspaniały kolor zawdzięczają, podobnie jak ceramika grecka czerwono- i czarnofigurowa, specjalnemu procesowi wypału w odpowiednio skonstruowanych piecach ceramicznych. Po rozgrzaniu ceramiki do wysokiej temperatury odcinano dostęp powietrza do środka pieca, sprawiając w ten sposób, że tworzyła się tam atmosfera redukcyjna (pozbawiona tlenu). To w niej glina nabierała wspaniałego czarnego koloru, tak wewnątrz, jak i na zewnątrz przedmiotów. Przedmioty wytwarzane przez Etrusków były szeroko eksportowane – znajdowano je bowiem na stanowiskach archeologicznych we Francji, południowej Hiszpanii, Grecji czy Egipcie.

Wilanowski kyliks stanowi przykład takiej właśnie etruskiej ceramiki. Spośród wielu innych kształtów naczyń przeznaczonych w starożytności do picia wina kyliksy wyróżnia niezbyt głęboka, ale szeroka czasza z dwoma poziomymi zwykle uchwytami (nazywanymi imadłami) umieszczonej na nóżce (lub samej stopce). Wilanowski egzemplarz jest ozdobiony bardzo oszczędnie - wyryto na nim jedynie dwie grupy po 3 poziome linie.