Kanapa

Nieduża kanapa o owalnym, tapicerowanym siedzisku, wsparta na czterech zbieżnych nogach o przekroju kwadratu, z których przednie są proste, zaś tylne szablasto odgięte do tyłu. Oparcie jest pełne, prostokątne, i oparte zostało na prostej, gładkiej cardze z pomocą czterech niskich, prostopadłościennych podpór wynoszących je do poziomu górnej krawędzi tapicerki siedziska, bez prześwitu. Oparcie jest płaszczowo wygięte zgodnie z zarysem siedziska, i zajmuje mniej więcej dwie trzecie obwodu kanapy. Górne rogi oparcia są łukowato ścięte, zaś środek nieznacznie wyniesiony za pomocą niewielkich łukowych spływów. Zewnętrzne krawędzie nóg i cargi oraz obrys kształtu oparcia z zewnątrz i od wewnątrz podkreślone zostały intarsjowanymi paskami z czarnego drewna. Siedzisko zostało obite zielonym rypsem.

Kanapa stanowi element kompletu mebli salonowych, na który składa się poza nią stół (Wil.4007) oraz trzy fotele (Wil.4009–Wil.4011). Mebel stanowi przykład wczesnej estetyki empirowej, charakterystycznej dla pierwszej połowy XIX wieku, czerpiącej obficie z form oraz motywów dekoracyjnych zaczerpniętych z wzorów antycznych. Styl ten przejawiał się w zamiłowaniu do mebli o prostych kształtach i masywnych proporcjach. Ten komplet, fornirowany jasnym drewnem o bogatym rysunku słojów, przemawia niemal ponadczasową prostotą swoich oszczędnych, geometrycznych form.

Zakup Muzeum Narodowego w Warszawie od instytucji w 1963 roku, przekazany następnie do zbiorów wilanowskich.