Gondolka

Gondolka o lekkiej konstrukcji z toczonych i giętych półkoliście gładkich mahoniowych prętów, tworzących dwie pary nóg, przednią i tylną, połączone ze sobą po bokach toczonymi wiązaniami w formie smukłych tralek. Nogi zakończone zostały rzeźbionymi stopkami w formie lwich łap. Wklęsłe podłużne siedzisko wsparte jest na analogicznej do nóg parze łuków, jednak o znacznie dłuższych ramionach, mocno wygiętych na zewnątrz i w dół, aż do styku z resztą konstrukcji na wysokości krawędzi siedziska. Końce tych ramion uformowane zostały na kształt łabędzich głów. Oba łuki siedziska są ze sobą połączone w najwyższym punkcie, za pomocą prostych, gładko toczonych wiązań tworzących niskie poręcze gondolki. Głowy łabędzi, stopki oraz niewielkie klinowate elementy umieszczone po bokach w partii styku nóg i siedziska są płaskorzeźbione i złocone. Siedzisko jest tapicerowane, pokryte seledynowym atłasem w naprzemiennie wąskie i szerokie kremowe paski.

Tego typu niewielkie meble były szczególnie popularne na przełomie XVIII i XIX wieku i były stosowane jako siedziska do toalet, instrumentów muzycznych, przy łóżkach, w salach balowych oraz do ustawiania pod oknami.

Mebel stanowi przykład dojrzałej estetyki empirowej, charakterystycznej dla pierwszej połowy XIX wieku, czerpiącej obficie z form oraz motywów dekoracyjnych zaczerpniętych z wzorów antycznych. Styl ten przejawiał się w zamiłowaniu do mebli o prostych kształtach fornirowanych lub wykonanych z drewna, którego ciepła, intensywna barwa podkreślała kolor brązowych lub mosiężnych okuć, często złoconych lub – jak w tym przypadku – ich płaskorzeźbionych imitacji.

Zakup Muzeum Narodowego w Warszawie od instytucji w 1964 roku, przekazany następnie do zbiorów wilanowskich.