Konsola

Jedna z pary konsol przyściennych stanowiących dekoracyjne wykończenie kompozycji panelu ściennego z umieszczonym nad nią wąskim lustrem, pomiędzy oknami. Na jej blacie zwykle umieszczano ozdobny przedmiot odbijający się w tafli lustra, w ten sposób zwielokrotniając efekt.

Kształt mebla - zwężający się ku dołowi jest typowy dla konsolek z 2. Poł. XVIII w.; niewielki prostokątny blat o ściętych, wykonany z białego marmuru ujęty jest rzeźbioną i złoconą ramą oskrzynienia podpartego przez dwie ukośne podpory, wygięte u góry dla podtrzymania blatu, u dołu łączą go z umieszczoną nisko podstawą wspartą na trzech nóżkach w kształcie pąków kwiatu. Odnajdujemy tu elementy dawnych dekoracji jak liście akantu girlandy, wieńce, wazon jednak ich forma jest stonowana, rzeźba mniej dynamiczna, proste linie konstrukcji ujmującej blat, podpór i podstawy nadają im inny wyraz. liście akantu zdobiące oskrzynienie są bardziej płaskie, motyw powtarza się mechanicznie, podobnie jak pasy perełkowania, czy ornament cekinowy umieszczony na podporach. Girlandy i wieńce podwieszone pod blatem, zdobiące krawędź podstawy pozbawione zostały radosnej dynamiki rokoka; mają płaskie liście dębowe lub laurowe symbol triumfu siły i intelektu. Nawet kampanulle umieszczone na narożnikach obudowy blatu sprowadzone do roli powtarzającego się motywu straciły swą lekkość. Na podstawie, pomiędzy podporami znajduje się rzeźbiona waza lub kadzielnica z wysokimi antykizującymi uchwytami nawiązująca do modnego wówczas klasycyzmu.

W pałacu wilanowskim notowana jest już w końcu XVIII w. w apartamencie ks. Izabeli Lubomirskiej.

AK

wilanowska kolekcja, warsztat francuski, apartament ks. Izabeli Lubomirskiej