Dziewczyna z brzoskwinią

Portret pięknej nieznajomej ukazuje ją w dyskretnym negliżu z dojrzałym jabłkiem w lewej ręce, na które wskazuje palcem prawej dłoni. Znając ówczesne zamiłowanie do antyku łatwo w jabłku dopatrzeć się nawiązania do mitu o sądzie Parysa. Wówczas przedstawiona mogłaby być boginią piękna i miłości, Afrodytą. Na takąż interpretację przyzwala nie tylko wyraźnie antykizujący strój, lecz również obecność gałązki kwitnącej różowej róży, atrybutu bogini, we włosach. Uwagę przykuwa nagi dekolt, na który w nieładzie spadają pukle włosów. Nad czołem przytrzymuje je żółta wstążka, tworząc fryzurę podobną do tej, którą w latach 1787–1789 bardzo często przedstawiała na wizerunkach portretowanych kobiet i na autoportretach Élisabeth Vigée Le Brun (szczegół ten uznano za datujący i przeniesiono na nieco wcześniej umieszczaną początkowo w XIX w. datację wizerunku). Poluzowany, błękitny gorset odsłania krągłe piersi, na wpół przykryte przezroczystym szalem. Widoczne w zarysie biodra kryje biała suknia. Jednostajnie malowane tło nie wchodzi w interakcje z sylwetką kobiety. Światło łagodnie muska postać, ślad kredki pastelowej pozostaje starannie zatarty.

Autor portreciku pozostaje nieznany, porusza się jednak niewątpliwie w stylistyce Élisabeth Vigée Le Brun, najsłynniejszej malarki XVIII w., portrecistki samej królowej Francji Marii Antoniny. Na jej powodzenie, oprócz niewątpliwego talentu malarskiego i wrażliwości na piękno, złożyły się też romantyczne losy, gdy jako uciekinierka z owładniętej rewolucją Francji szukała schronienia na dworach Europy, utrzymując się z portretowania możnych. Przyjmowała zlecenia z dworów Wiednia, Petersburga i Berlina, docenili ją też polscy magnaci, m.in. Radziwiłłowie i Potoccy.