Mężczyzna i dziecko - grupa figuralna na podstawie

Rzeźba przestawiającą dwie postacie – mężczyznę i dziecko na podstawce, wykonana z korzenia drzewnego. Cechą charakterystyczną tego typu przedmiotów jest ich oszczędne i dość surowe opracowanie. Miało to na celu ukazanie naturalnego piękna surowca i jego niepowtarzalność. W tym przypadku artysta precyzyjniej wyrzeźbił jedynie twarze obu postaci. Lekko pofalowana linia ich ciał sprawia wrażenie, że figury się poruszają. Ubytki rzeźby utrudniają jednoznaczne określenie tematyki przedstawienia. Interesująco przedstawia się tylna część postaci, ukazująca zróżnicowanie naturalnego, nieobrobionego surowca. Podstawka została wykonana również z nieopracowanego korzenia.

Historia rzeźbienia w korzeniu drzewnym sięga w Chinach czasów najdawniejszych. Stanowiło ono jedną z tradycyjnych form sztuki ludowej. Istnieją pewne zasady stosowane przy tworzeniu przedmiotów z korzenia. Podstawą jest uznanie wyższości i doskonałości natury, umiejętność wykorzystania cech naturalnych danego materiału do tematyki dzieła i odpowiednie jego opracowanie. Istotne jest również zachowanie kształtu kompozycji nawiązującego do trójkąta bądź też innych figur geometrycznych. Bardzo ważne pozostaje twórcze i jednocześnie pokorne podejście do materiału rzeźbiarskiego – tak, by człowiek nie przyćmił natury, a tchnął w nią swego artystycznego ducha.

Dawne zapisy inwentarzowe i archiwalna dokumentacja fotograficzna pozwalają na twierdzenie, że obiekt ten znajduje się w kolekcji wilanowskiej od 1. połowy XIX w. Był elementem wyposażenia nieistniejących już Pokojów Chińskich na piętrze korpusu pałacu, zaaranżowanych przez Stanisława Kostkę Potockiego. Obecnie w zbiorach muzealnych znajduje się dziesięć figurek z korzenia drzewnego. Kolekcjonowanie tego typu przedmiotów związane było z modą i fascynacją sztuką dalekowschodnią.