Miecz dwusieczny

Miecz żelazny dwusieczny z Lubiatowa w powiecie pyrzyckim.

Miecz znaleziono w nieznanych bliżej okolicznościach pod koniec XIX wieku, najpewniej około 1896 roku, na bagnach położonych na południowy wschód od centrum podpyrzyckiej wsi Lubiatowo. W dokumentacji archiwalnej miejsce znalezienia miecza określone jest jako Phalbau – budowla na palach. Oprócz średniowiecznych znaleziono tam przedmioty datowane na epokę neolitu. Miecz z Lubiatowa jest całkowicie zachowany – głownia wraz z rękojeścią. Głownia, część miecza, którą zadawane są ciosy, ma ostrza po obu stronach. Jest masywna i szeroka, zakończona zaokrąglonym sztychem. Na obu powierzchniach, tzw. płazach, można zaobserwować charakterystyczną „jodełkę” świadczącą o sposobie wykonania głowni – rdzeń został wykonany z dwóch skręconych prętów, nisko- i wysokowęglowego, tworzących jądro, po obu stronach dodano nakładki ostrzy. Trzpień miecza, na którym osadzono rękojeść jest wąski i lekko zwęża się ku głowicy – zwieńczeniu rękojeści o kształcie zbliżonym do trójkąta. Znajdujący się pomiędzy głownią a rękojeścią jelec jest krótki i wysoki.

W systematyce mieczy wczesnośredniowiecznych skandynawskiego badacza Jana Petersena miecz z Lubiatowa określany jest obecnie jako typ C okazów wyrabianych w IX wieku w Norwegii.

Wymiary miecza: długość całkowita 87,2 cm, wymiary głowni: długość 70,9 cm, szerokość 5,29 cm, grubość 0,48 cm, waga 913 g.

Sławomir Słowiński