Siekierka z podniesionymi brzegami typu Wałowice

Siekierka stanowiła element wyposażenia grobu z 2. połowy II okresu epoki brązu (lata ok. 1500–1300 BC), w którym znajdował się także zdobiony grot oszczepu i ozdobny wisiorek tarczowaty z kolcem. Pochówek odkrył na swoim polu rolnik Laak 10 marca 1937 roku, prawdopodobnie w trakcie orki. W piasku, na głębokości ok. 50 cm od powierzchni, znalazł słabo zachowane, niespalone kości ludzkie i ułożone przy nich przedmioty z brązu. Wszystkie te przedmioty za sprawą nauczyciela Hüpfela z miejscowości Laski trafiły do Pomorskiego Muzeum Krajowego w Szczecinie (Pommersches Landesmuseum in Stettin), gdzie znajdowały się do momentu ewakuacji w 1944 roku, zarządzonej przez dyrektora muzeum Otto Kunkela z uwagi na alianckie naloty na miasto. Wraz z innymi cennymi eksponatami wywieziono je w głąb Niemiec. Do Szczecina wróciły w 2009 roku, w wyniku polsko-niemieckiej wymiany dawnych zabytków archeologicznych. Przedmioty brązowe z Kukułowa były eksponowane na zorganizowanej wówczas wystawie okolicznościowej. Zespół, w którym wystąpiła siekierka jest jednym z cenniejszych obiektów archeologicznych w zasobach Muzeum Narodowego w Szczecinie, zarówno z uwagi na walory ekspozycyjne, jak i znaczenie naukowe. Odkrycie to należy bowiem unikatowych znalezisk grobowych na Pomorzu związanych z osadnictwem kręgu kultur mogiłowych.

Dorota Kozłowska