1/16 talara

Książę wołogoski Filip Juliusz wybijał swoje monety w nielegalnej mennicy we Franzburgu. Od 1609 roku bił tam masowo głównie podwartościowe podwójne szelągi o jedynie teoretycznej wartości 1/16 talara, które przyczyniły się do destabilizacji monetarnej. Na początku lat dwudziestych XVII w. kryzys objął całą Rzeszę, przybrał formę hiperinflacji zwanej Kipper und Wipper, dlatego naprawa monety była pilnym postulatem politycznym.

Najbardziej widocznym efektem zmagań księcia z inflacją było zaniechanie bicia i zdewaluowanie niskowartościowych podwójnych szelągów. W ich miejsce w 1622 roku pojawił się nowy nominał 1/16 talara, bity z dobrego południowoamerykańskiego srebra, określany też düttchen. W kolejnych latach 1623–1625 ściągano z rynku kontrasygnowane (dobre) podwójne szelągi i przebijano na düttcheny, które miały ustabilizować kurs pieniądza.

Pod względem treści te, bardzo rzadkie dziś, monety nawiązują do schematu tego nominału z 1622 roku. Bez zmian pozostała kompozycja awersu – gryf w tarczy umieszczonej na długim krzyżu i tytuł książęcy. Na rewersie oznaczenie wartości umieszczono w polu środkowym, a osobliwą sentencję: Reichs Schrot und Korn w otoku. Napis w przenośnej formule manifestował powrót do pełnowartościowej monety, jak do dobrego ziarna. Odwołanie się do symboliki ziarna miało znaczenie psychologiczne, wskazywało na siłę i tradycję Rzeszy. Sygnatura żołędzia w napisie otokowym odnosiła się do mincmistrza Hansa Pulsa, sprawującego to stanowisko w latach 1622–1625.  

Genowefa Horoszko