Zabawka "Tracz"

W naturze dzieci na wsi polskiej w 1. połowie XX wieku, jak i wszystkich dzieci, leżała zabawa. Każda zabawka zaś powinna była być dostosowana do wieku.

Kilkumiesięczne dziecko interesowało wszystko, co się porusza: listek drzewa chwiejący się na wietrze, refleks światła wędrujący po ścianie chałupy, ptak trzepoczący w locie skrzydłami nad łąką. Z zaciekawieniem wsłuchiwało się w dźwięki. Dlatego jedną z pierwszych zabawek, jakie dziecko otrzymywało do rąk, była grzechotka (patrz: E/187/ML, E/190/ML). Kolejne w okresie dorastania były zabawki recepcyjne, takie którym można biernie się przyglądać, jak wirują, kiwają czy poruszają się. Z czasem dziecko nabierało ochoty do aktywnego udziału w zabawie i sięgało po zabawki funkcjonalne, jak między innymi: wózki z konikami, bryczki i taczki, samoloty i samochody, zwierzątka ciągnięte na sznurku, drewniane ptaki klaszczące skrzydłami, wirujące karuzele czy wahadłowe tracze imitujące ruch cięcia drewna za pomocą piły. Tracze były najczęściej wykonane z drewna i skromnie dekorowane, jednak nie były nudne – rozwijały kreatywność i pomagały poznawać otaczający świat. Różne gry z wystruganymi figurkami (patrz: E/217/ML, E/220/ML) uczyły chłopców zręczności i podstawowych działań matematycznych, lalki zaś przygotowywały dziewczynki do pełnienia późniejszych ról społecznych (E/544/ML).

Dzieci wiejskie nie bawiły się zabawkami zbyt często. Rodzice, zajęci ciężką pracą, potrzebowali ich pomocy. Wówczas dziadek, niezdolny już do pracy na gospodarstwie, był nieoceniony. Nie tylko wraz z babcią snuł różne opowieści, ale i od czasu do czasu wystrugał nową zabawkę lub gwizdek czy fujarkę. Także pod jego kierunkiem dzieci poznawały różnorakie techniki obróbki materiałów, wykorzystywane gdy czas zabaw się kończył, a życie stawało się pełne obowiązków dorosłych.