1/16 talara

Książę wołogoski Filip Juliusz samodzielną działalność menniczą rozpoczął w 1609 roku, w nielegalnej mennicy na zamku książęcym we Franzburgu. Mennica ta do 1615 roku była w rękach dzierżawcy Caspra Rottermunda, który lekceważył rozkazy księcia i bił drobne monety o zaniżonej próbie i wadze. Masowo produkowane, głównie niskowartościowe grosze i podwójne szelągi, przyczyniły się do destabilizacji monetarnej i wybuchu inflacji, która przerodziła się w hiperinflację. Na początku lat dwudziestych XVII wieku kryzys objął całą Rzeszę, był to okres zwany Kipper und Wipperzeit. Z powodu złej jakości pieniądza starania księcia o zalegalizowanie mennicy nie odniosły spodziewanego rezultatu, chociaż stany powiatu tolerowały liczne mennice, poza ustawowymi, jeżeli ich emisje trzymały się standardu. Pomimo wezwań stanów do zamknięcia mennicy książę do końca panowania prowadził działalność menniczą. Naprawa monety była pilnym postulatem politycznym. Najbardziej widocznym efektem zmagań księcia z inflacją było zaniechanie bicia i zdewaluowanie niskowartościowych podwójnych szelągów. Za przykładem Lubeki, Hamburga i Lüneburga ściągnięto z obiegu hiszpańskie reale i peso, bite z dobrego południowoamerykańskiego srebra i przebito w 1622 roku na nową serię 1/16 talara, zwanego düttchen. Te bardzo rzadkie monety otrzymały na rewersie oryginalną treść (Nach alten Schrot und Korn), która w przenośnej formule manifestowała powrót do pełnowartościowej monety, jak do dobrego ziarna. Odwołanie to miało znaczenie psychologiczne, wskazywało na siłę i tradycję Rzeszy. Od strony ikonograficznej najbardziej wyeksponowany jest gryf w tarczy umieszczonej na długim krzyżu, który upowszechniał symboliczną obecność księcia. Sygnatura żołędzia odnosi się do mincmistrza Hansa Pulsa, sprawującego to stanowisko w latach 1622–1625.

Genowefa Horoszko