Rdzeń wiórowy jednopiętowy

Rdzeń wiórowy kultury Bromme został odkryty w Lubieszewie, pow. gryficki. Stanowisko, z którego pochodzi było znane już w okresie międzywojennym. Odkryto na nim cmentarzysko i osadę z epoki żelaza, a w kilku jamach natrafiono na ślady osadnictwa ze starszej i środkowej epoki kamienia, w tym na niewielki zbiór wyrobów krzemiennych łączonych ze społecznością łowców-zbieraczy schyłkowopaleolitycznej kultury Bromme. Rdzeń został wykonany z bryły lokalnego krzemienia kredowego bardzo wysokiej jakości. Jest to okaz tzw. dwupiętowy – ma dwie płaszczyzny przygotowane do odbijania półsurowca do produkcji narzędzi. Pięta główna służyła do pozyskiwania wiórów, natomiast druga to tzw. pięta pomocnicza. Rdzeń z Lubieszewa był eksploatowany przy użyciu miękkiego tłuka, prawdopodobnie z poroża. Cechą charakterystyczną wytwórczości krzemieniarskiej ludności kultury Bromme było uderzanie bezpośrednio w piętę, a nie w jej krawędź, dlatego wióry stosunkowo łatwo można odróżnić od półsurowca uzyskiwanego przez społeczności reprezentujące inne kultury archeologiczne. Są to wióry w kształcie wydłużonego trójkąta, przerabiane następnie na liściaki – groty włóczni, oszczepów i strzał, czasami także używane jak noże, o czym świadczą zachowane na nich ślady. Kultura Bromme jest najstarszą z paleolitycznych kultur z kręgu tzw. kultur z liściakami. Ludność reprezentująca tę kulturę zamieszkiwała zróżnicowane nisze ekologiczne w rzadkich lasach brzozowo-sosnowych, jakie porastały północne połacie Europy pod koniec ostatniego zlodowacenia. Podstawą gospodarki było niewyspecjalizowane łowiectwo i zbieractwo.

Michał Adamczyk