Talar Rzeszy

Do najbardziej charakterystycznych talarów hamburskich należą egzemplarze z herbem miasta – trójwieżową bramą na rewersie. Bicie takich monet Hamburg rozpoczął w połowie XVI wieku, ale najbardziej znane są emisje z lat 1619–1646, z okresu wojny trzydziestoletniej. Te niezwykle efektowne monety noszą oznaczenie 32 na jabłku królewskim, umieszczonym na piersiach cesarskiego orła. Jest to odniesienie do nominału monety równej 32 srebrnym szylingom. Nominał talara zwykle wyrażany był w groszach. Stosunkowo częste jest oznaczenie 24, generalnie jednak emitenci nie umieszczali oznaczenia nominału na swoich monetach, co może wynikać z ciągnących się od XVI wieku sporów dotyczących zawartości srebra w talarze, a więc wartości samej monety. W chwili upowszechniania się talara na niemieckim rynku pieniężnym doszło do rozbieżności w tej kwestii. Państwa nie posiadające własnych źródeł kruszcu postulowały bicie monet o niższej wartości. Początkowo cesarz przychylił się do tej prośby, ale spowodowało to rozejście się wartości złotego i srebrnego guldena, jak początkowo nazywano talara. W końcu cesarz Maksymilian (1527–1576) określił wartość talara na 68 krajcarów, odpowiadających wspomnianym już 24 groszom. Kurs ten nie był jednak respektowany na południowo-wschodnich obszarach Niemiec, gdzie stosowano przelicznik 60-krajcarowy. Tak więc brak oznaczeń może być próbą uniknięcia jednoznacznej deklaracji wartości monety, której nominał określano jedynie po wyglądzie i wielkości. Jak każdy pieniądz kruszcowy, także i talar z czasem tracił na wartości, czy to poprzez spadek ilości srebra w monecie, czy też zmniejszanie jej ciężaru. Nie bez znaczenia był również spadek wartości samego kruszcu. Mimo, że nie brakowało chęci i działań w celu przywrócenia mu dawnej roli i splendoru, ostatecznie w 1871 roku zakończono w Niemczech bicie talarów. Wraz z powstaniem pod egidą Prus II Rzeszy nadeszła era nowej waluty – marki.

Mieszko Pawłowski