Ostrze kościane

Ostrze kościane z Kosierzewa, pow. sławieński zostało odkryte przypadkowo przed 1887 rokiem w torfowisku, w warstwie kredy jeziernej, na głębokości ok. 6 m i przekazane do zbiorów szczecińskiego Gesellschaft für Pommersche Geschichte und Altertumskunde. Pierwszym etapem produkcji ostrza było wyżłobienie podłużnych wnęk na kości długiej, które umożliwiły wyłamanie części przeznaczonej do dalszej obróbki narzędziami krzemiennymi. Po skrobaniu i struganiu na powierzchni ostrza zachowały się charakterystyczne podłużne i poprzeczne ślady w postaci długich linii i prążków. Widoczne są także drobne nacięcia sprawiające wrażenie intencjonalnie wykonanego ornamentu, są jednak zbyt płytkie, aby stwierdzić to z całą pewnością. Doskonałe zachowanie śladów po obróbce jest wskazówką, że ostrze nie było używane w ogóle, lub jedynie okazjonalnie, niezbyt intensywne. Ostrza kościane były powszechnie stosowane przez ludność zbieracko-łowiecką środkowej epoki kamienia, zamieszkującą lasy Europy Północnej. Stosowane były jako groty strzał, oszczepów lub włóczni. Wiele z nich odkrywano przypadkowo w trakcie przemysłowej eksploatacji torfu w XIX wieku. Ostrza tego rodzaju trudno precyzyjnie datować bez wdrożenia metod fizykochemicznych, takich jak datowanie węglem radioaktywnym (14C).

Michał Adamczyk