Plan Wielkiego Miasta Lublina

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości nastąpiła odbudowa państwa polskiego. Po stu dwudziestu trzech latach niewoli i zniszczeniach wojennych, mimo kłopotów finansowych, miasta się rozwijały. Powstawały drogi i gmachy użyteczności publicznej.

Pomiędzy 1916 rokiem, czyli datą wydania poprzedniej mapy, a rokiem 1931 Lublin bardzo się zmienił. W części zachodniej przeważała zabudowa mieszkaniowa i reprezentacyjna, mieściły się tu urzędy, banki hotele. Część południowa i wschodnia miały charakter przemysłowy, także ze względu na usytuowanie dworca kolejowego. Plan Lublina z 1931 roku uwzględnia zmiany, jakie zaszły w poprzedzającym dziesięcioleciu.

W roku 1925 wytyczono ulicę Nowa Droga, obecnie Piłsudskiego, łączącą Śródmieście od skrzyżowania ulic Narutowicza, Lipowej i Chopina z dworcem kolejowym.

W latach 1925–1929 w mieście, z pomocą Towarzystwa Ulen and Company z Nowego Jorku, wybudowano kanalizację. Na mapie zaznaczono oczyszczalnię ścieków na Ponikwodzie.

W 1931 roku do Lublina przyłączono dalszą część dzielnicy Dziesiąta, co zwiększyło obszar miasta do 29,71 km². Przeważała tam zabudowa mieszkaniowa z dużą ilością terenów zielonych, które na mapie zajmują dość duży obszar. Przywiązywano coraz większą uwagę do rekreacji i uprawiania sportów. Regulacje rzek na odcinkach miejskich miały zapobiegać powodziom.

Można odnieść wrażenie, że władze chciały się nowym Lublinem pochwalić. Plan, opracowany przez Biuro Regulacji Magistratu miasta Lublina, jest bardzo szczegółowy, ma ładną szatę graficzną, jest czytelny. Mógł służyć celom promocyjnym i turystycznym. Czerwonymi kropkami zaznaczono trasy kursowania autobusów.