Portret Róży z Cieńskich Łosiowej

Każdy dzień jest pokazem mody, a świat wybiegiem – ta myśl, sformułowana później przez Coco Chanel, towarzyszyła paniom modnym sto, sto pięćdziesiąt lat wcześniej. Urastała do rangi zasady i była codzienną praktyką zamożnych arystokratek i szlachcianek od wieków. Nowinki były często przyjmowane przez damy bezkrytycznie. Mimo prób ograniczenia szaleństwa mody przy pomocy rozwiązań prawnych oraz krytyki ze strony zwolenników strojów rodzimych zmienne tendencje w modzie francuskiej kształtowały wygląd pań w Polsce. Wielokrotnie literaci tego czasu wypowiadali się krytycznie o przesadnym zbytku cechującym ubiory kobiece. Między innymi Ignacy Krasicki powracał do tych zagadnień, pisząc: „[…] wszystko to odmienne, łaska pańska, gust kobiet, pogody jesienne…”.

Również hrabina Róża z Cieńskich Łosiowa dała się sportretować w modnym stroju w duchu francuskim. Obraz należy stylistycznie do typu portretów sarmackich. Na ciemnym tle realistycznie, bez upiększeń została ukazana szlachcianka, dość młoda, lecz niezbyt urodziwa. Delikatny w kolorze i niezwykle strojny ubiór rekompensuje niedostatki urody. Jej suknia nie ma nic wspólnego z rodzimą tradycją. Detale kosztownego ubioru zostały oddane z wielką starannością i dokładnością – suknia francuska strojna zdobiona koronką i satynowymi kokardami, stanik (bawet z rzędami koronek) i rękawy (angażanty). Starannie uczesaną i upudrowaną fryzurę wieńczy ażurowy koronkowy czepek typu kornet zdobiony klejnotami. Co się zaś tyczy ozdób, hrabina Róża Łosiowa miała gust tradycyjny. W owym czasie taka ilość bogatej biżuterii wyszła już z mody. Jakby mało było elementów ozdobnych, dopełnieniem stroju są żywe kwiaty, w tym czerwona róża, która może wskazywać na imię wytwornej właścicielki.

Magdalena Norkowska