Pończocha

W strojach ludowych spódnica była długa lub sięgała do połowy łydki, do krawędzi wysokiej, sznurowanej cholewki skórzanego buta. Dla mieszkańców wsi zakup obuwia był dużym wyzwaniem finansowym. Często kupowano jedną parę tylko raz na całe życie. Pyrzyczanki mieszkające w bogatym regionie, którego dostatek wynikał z żyznych gleb i długich lat wolnizny, a następnie małych podatków dla osadników przybyłych do prac melioracyjnych, w większości mogły sobie pozwolić na spore wydatki, jednakże w swoim ubiorze nie decydowały się na skórzane buty z cholewkami. Nosiły czarne, płaskie pantofle bez pięt, a łydkę, do wysokości krótkiej, sięgającej kolan spódnicy, odziewały w wełniane pończochy, zazwyczaj czerwone. Zachowana w zbiorach Muzeum Narodowego w Szczecinie pończocha jest wyjątkowa – wykonana z wełny granatowej. Zrobiono ją na drutach ściegiem dziewiarskim pończoszniczym. Tak jak inne części kobiecego stroju pyrzyckiego pończocha jest elementem, który można do woli zdobić i dekorować. Ulubiony przez pyrzyczanki haft płaski kładziony umieszczony jest na stopie, wokół kostki, i na całej długości łydki, tworząc symetryczne dwa, a nawet cztery zespoły dekoracyjne. Są to przede wszystkim motywy kwiatowe o skontrastowanych kolorach pomiędzy tłem a haftem. Pończochy od góry, przed opadaniem podtrzymywały równie dekoracyjne podwiązki.

W sylwetce kobiety w pyrzyckim stroju ludowym uwagę zwracają nogi, na których pończochy i wystające spod spódnicy podwiązki tworzą bardzo kolorowy, malowniczy i niespotykany w większości ubiorów ludowych element.

Iwona Karwowska