Czarka rzymska z żeberkami

Szklana czarka z żeberkami to naczynie wykonane z przejrzystego szkła w warsztacie rzymskim. Było elementem wyposażenia grobu szkieletowego nakrytego brukiem kamiennym wraz z drugą, niemal identyczną czarką szklaną o minimalnie większych wymiarach, która także znajduje się w zbiorach muzeum szczecińskiego. Pochówek w Kosinie, pow. pyrzycki odkryto przypadkowo w kwietniu 1883 roku. W archiwaliach nie ma jednoznacznych zapisów na temat wyposażenia grobu. Wiadomo z pewnością, że poza dwoma naczyniami szklanymi znaleziono w nim rzymski rondel z brązu, według niektórych źródeł z napisem PCIPIPOLIB, fragment drugiego naczynia z brązu oraz być może wiadro drewniane z metalowymi okuciami. Szklane czarki z Kosina datowane są na okres wpływów rzymskich, na 2. połowę I stulecia. Reprezentują formę szeroko rozpowszechnioną w świecie antycznym i na obszarze Barbaricum. Wytwarzano je w warsztatach szklarskich we wschodniej części basenu Morza Śródziemnego. Grób z Kosina, obok grobu „książęcego” z analogicznym naczyniem z cmentarzyska w Lubieszewie, pow. gryficki, stanowi przykład okazałych pochówków elit plemiennych, jakie wykształciły się w społeczeństwach Pomorza Zachodniego w okresie wpływów rzymskich. Dostęp do importowanych rzymskich naczyń szklanych i brązowych stanowił jeden z zasadniczych atrybutów tychże elit. Identyfikacja kulturowa grobu z Kosina jest problematyczna. Obrządek pogrzebowy odpowiada generalnie tradycji kultury wielbarskiej. Część badaczy wyróżnia jednak tzw. skupisko (grupę) pyrzycką wykazującą obok stylistyki kultury wielbarskiej także silne wpływy z obszaru Nadłabia.

Bartłomiej Rogalski