![MNS/M/1904/1-3 sekstant Tamaya Jupiter - Ujęcie z przodu; Sekstant Tamaya z lunetką. Obudowa sekstantu to odlana metalowa rama w kształcie wycinka koła łączona wewnętrznie kratownicą w kolorze czarnym, w obrysie trójkąta o wymiarach 12x28x23,5 cm, na wierzchołku umocowane ruchome ramię- alidada o długości 23,5 cm. Alidada porusza się po wyskalowanym boku trójkąta, limbusie. W rozszerzeniu znajduje się okienko z kreską indeksową, której skala i krawędź wykonane są z mosiądzu. Do rozszerzenia przymocowana jest także śruba zakończona bębenkiem z podziałką minutową. Do bębenka przylega podziałka noniusza dająca możliwość dokonania odczytu kąta. Na końcu ramienia znajduje się śruba mikrometryczna i ślimakowa, wykonana ze stali, poruszająca się po wyprofilowanej i rowkowanej krawędzi limbusa. Śruby dociskane są do limbusa płaską, nie malowaną, stalową sprężyną. Do szybkiego przesunięcia alidady służy czarny uchwyt zaciskowy wyłączający sprężynę. Na krawędzi ramy zamocowano na stałe okrągłe lusterko małe o promieniu 5,7 cm. Za lustrem małym trzy przesłony o różnym stopniu przyciemniania. Przed lustrem dużym, prostokątnym o wymiarach 5,7x4,4 cm w czarnej metalowej ramie cztery przesłony o różnych stopniach przyciemniania. Skala na ramie od wartości -6 do +126 stopni. Po lewej zakończonej wielkością 126 znajduje się oznaczenie: No 65809 Japan. Na początku skali](/brepo/panel_repo/2024/02/19/chrr9y/contain-360-1000-max-mns-m-1904-1-3-diga5705-m.jpg)
Sekstant Tamaya Jupiter
1983-02-28
Muzeum Narodowe w Szczecinie
Jest częścią kolekcji: Historia nawigacji
Wynaleziony przez Johna Hadleya (1682–1744), brytyjskiego matematyka i wynalazcę w 1731 r. sekstant do dziś zasadniczo nie zmienił swej konstrukcji. Ten nawigacyjny przyrząd o dość skomplikowanej budowie służy do mierzenia odległości kątowej pomiędzy dwoma widocznymi punktami. Jego podstawowe zadanie w astronawigacji to pomiar kąta pomiędzy obserwowanym ciałem niebieskim a horyzontem, który wraz z czasem pomiaru służy do wyznaczania linii pozycyjnych na mapach morskich i aeronautycznych. Sekstansu można użyć, by zmierzyć wysokość punktu orientacyjnego i na podstawie tej informacji określić własną odległość od niego. W pozycji horyzontalnej posłuży natomiast do określenia kątów między obiektami zlokalizowanymi na mapach a kombinacja kątów między przynajmniej trzema takimi punktami umożliwi ustalenie pozycji statku względem tych punktów.
SNO – T to skrót oznaczający Sekstant Nawigacyjny z Oświetleniem – Tropikalny. Został zaprojektowany na potrzeby radzieckiej marynarki wojennej zastępując model SNO-M. Podczas gdy SNO-M był kopią seksantu CPlath z okresu II wojny światowej, to SNO-T stanowił nie tylko zmodyfikowaną, ale i ulepszoną wersję wczesnego Trommelsextant produkcji Freiberger Präzisionsmechanik GmbH (1771- ). SNO – T posiadał dodatkowo oświetlenie szkła powiększającego i był przystosowany do trudnych tropikalnych warunków. Jest uważany za jeden z najbardziej dokładnych sekstansów na świecie. Wyprodukowany został na terenie Związku Radzieckiego, prawdopodobnie w Leningradzie, około 1976 r.
Leszek Kocela
Autor / wytwórca
Rodzaj obiektu
sekstant, skrzynka, akcesoria, atest
Technika
produkcja seryjna
Tworzywo / materiał
metal, szkło, lustro
Pochodzenie / sposób pozyskania
zakup
Czas powstania / datowanie
Miejsce powstania / znalezienia
Właściciel
Muzeum Narodowe w Szczecinie
Numer identyfikacyjny
Lokalizacja / status
1983-02-28
Muzeum Narodowe w Szczecinie
1960 — 1970
Muzeum Narodowe w Szczecinie
1816 — 1850
Muzeum Narodowe w Szczecinie
odkryj ten TEMAT
Muzeum Narodowe w Lublinie
odkryj tę ŚCIEŻKĘ
Ścieżka edukacyjna