Topór

Duży topór żelazny, który został znaleziony przypadkowo u podnóża wzgórza zamkowego w Lublinie podczas prac budowlanych prowadzonych w 1993 roku, należy do kolekcji złożonej z pięciu toporów i dziewięciu innych przedmiotów żelaznych (między innymi nożyków, kłódki, sprzączki). Zabytki przekazał Muzeum Lubelskiemu przypadkowy odkrywca.

Duży topór ma półwachlarzowate ostrze, ostro zakończoną brodę i długą osadę na drzewce. Na szyi widnieje znak garncarski – kolista punca z siedmioma plastycznymi kółkami ułożonymi w formę kwiatka.

Na terenie dzisiejszej Lubelszczyzny zanotowano ponad trzydzieści egzemplarzy toporów z okresu późnego średniowiecza, czyli datowanych na 2. połowę XIII–XV wieku. Warto podkreślić bardzo częste występowanie na zabytkach znaków kowalskich i rozbudowanych ornamentów.

Przykłady tego typu toporów, do którego należy opisywany egzemplarz, są często spotykane w średniowiecznych źródłach ikonograficznych, a zwłaszcza heraldycznych. W źródłach pisanych, na przykład u Jana Długosza, są opisywane jako katowskie lub rzeźnickie.

Wyjątkowa jakość broni ma znaczenie w powiązaniu z kontekstem odkrycia w pobliżu traktu komunikacyjnego wiodącego ze Starego Miasta do zamku królewskiego w Lublinie.