Fibula z wysoką pochewką

Cmentarzysko kurhanowe w Gronowie (niem. Groß Grünow) w okolicach Drawska Pomorskiego jest jednym z najważniejszych stanowisk kultury wielbarskiej na Pomorzu. Zostało odkryte w 1881 roku. Pierwszym badaczem nekropolii był pastor Plato ze Złocieńca, który przeprowadził amatorskie badania w latach 1881, 1887 i 1890. Kolejne odkrycie miało miejsce w 1926 w trakcie budowy drogi do Złocieńca. Był to grób szkieletowy wyposażony w importy rzymskie. W latach 1939–1940 natrafiono na kilka grobów jamowych podczas budowy autostrady Berlin–Szczecin–Gdańsk. Zostały one wyeksplorowane przez społecznych opiekunów zabytków z Drawska, Heinza Hinza oraz dr Fausta. Następnie teren cmentarzyska został zalesiony, gdyż w latach 1940–1941 zrezygnowano z budowy wspomnianej autostrady. Metodyczne wykopaliska, z których pochodzi prezentowana fibula, miały miejsce w latach 1973–1977 pod kierunkiem Ryszarda Wołągiewicza (1933–1994) z Muzeum Narodowego w Szczecinie. Ogółem na cmentarzysku odkryto 56 pochówków ciałopalnych i szkieletowych, z czego 49 nakryto nasypami kurhanowymi.

Srebrna zapinka z wysoką pochewką o prostej konstrukcji stanowiła wyposażenie grobu numer 2, przykrytego wraz z czterema innymi pochówkami kurhanem 22. Oprócz fibuli do grobu włożono parę ostróg, sprzączkę do pasa i dwie igły – wykonane z brązu, grzebień z poroża oraz miniaturowe naczynie gliniane. W odróżnieniu od innych zapinek odnalezionych pod kurhanem 22, prezentowany egzemplarz, datowany na 1. połowę III wieku, nie jest zdobiony aplikacjami ani filigranem, a jego kabłąk ma postać masywnego drutu.

Bartłomiej Rogalski