Koszula męska

Koszula męska jest prawie w całości wykonana z lnianego samodziałowego płótna tkanego splotem prostym, a tylko tak zwany gors z fabrycznej bawełny. Była szyta na maszynie, przed 1914 rokiem, pochodzi z Sułoszyna w powiecie lubartowskim, wykonawca jest nieznany. Ma krój przyramkowy z karczkiem. Składa się z pięciu prostokątnych kawałków materiału, dwa największe tworzą przód i tył koszuli (długość 85 cm, szerokość 60 cm) i były łączone tak zwaną przyramką, czyli wąskim pasem zbierającym w górnej części oba płaty. Z pozostałych dwóch kawałków zrobiono długie rękawy (57 cm), które są ujęte w dolnej części, przy dłoniach, w szerszy mankiet (długość 24 cm, szerokość 4 cm) zapinany na jeden guzik. Pod pachami wszyto trójkątny klin, zwany wtokiem. Wycięcie koło szyi jest wykończone stójką z białego płótna fabrycznego, zapinaną na jeden guziczek. Rozcięcie na przodzie o długości 26 cm jest zapinane na dwa guziczki, a u dołu wykończone fałdem o szerokości 4,5 cm.

Na początku XX wieku popularne stały się koszule z karczkiem, szyte z płótna lnianego ze wstawkami z płótna bawełnianego białego lub w delikatne paski, którym obszywano niewielką stójkę, mankiety i gors, zwany przodzikiem. W tamtym okresie mężczyźni do stroju świątecznego i obrzędowego nosili kamizelki i marynarki, tym samym były spod nich widoczne tylko fragmenty doszyte z bawełny. Do tego typu koszul zakładano niekiedy wymienne kołnierzyki przypinane na guziki. Niektóre krawcowe wzdłuż rozcięcia i przy oszewkach u rękawów wycinały dla ozdoby ząbki, które obszywały białymi nićmi.