1/24 talara

Historia mennictwa we wschodniej części Pomorza Zachodniego związana jest z brandenburskim, a później pruskim systemem monetarnym. Szczecin po przyłączeniu do Prus w 1720 roku, stał się stolicą prowincji pomorskiej.

W 1753 roku w piątym skrzydle Zamku Książąt Pomorskich urządzono mennicę i bito drobne nominały pod stemplem króla Fryderyka II Wielkiego (1740–1786). Na rynek pruski wybijano głównie bilonowe grosze (1/24 talara), ich wielokrotności (2, 6, 8 groszy) i części (1/48 talara), a do handlu z Polską bito tymfy (18 groszy). Jedynym wyróżnikiem tych monet spośród pruskich emisji Fryderyka II jest litera G na rewersie, znak mennicy szczecińskiej. Monety bito na stopę 14-talarową z 1750 roku (stopa mennicza Graumanna). Na stronie głównej groszy i częściach talara umieszczano monogram królewski i datę, a na odwrocie oznaczenie nominału i znak mennicy.

O działalności mennicy niewiele wiadomo, a skromny asortyment wskazuje na marginalny charakter jej produkcji. Trudności z zaopatrzeniem w kruszec niewątpliwie przyczyniły się do zamknięcia mennicy w następnym roku.

Warto dodać, że w 1763 roku pojawiły się uderzająco podobne grosze i części grosza z literą G na rewersie, ale nie były to wyroby szczecińskie. Prawdopodobnie wybite zostały w Berlinie przy użyciu stempla wywiezionego ze Szczecina.

Genowefa Horoszko