Naszyjnik

Opisywany zabytek jest jedną z części dwuelementowego zespołu zabytków pochodzących z miejscowości Radecznica, powiat zamojski (informacje o drugim zabytku patrz: 1395/A/ML-2).

Oba zabytki odkrył w 1971 roku, podczas kopania gliny do wyrobu cegieł, pracownik cegielni Stanisław Siemczyk. Według znalazcy artefakty znajdowały się obok ludzkiej kości goleniowej, dlatego traktujemy je jako zabytki grobowe.

Analizując oba naszyjniki, specjaliści określili na podstawie analogicznych znalezisk prawdopodobną datę ich powstania na około 2,5 tysiąca lat temu. Wtedy na terenach dzisiejszej Radecznicy przebywała społeczność określana przez archeologów jako kultura łużycka.

Naszyjnik jest wykonany z brązowego pręta, którego 2/3 poddano tordowaniu (więcej o tej technice patrz: 1396/A/ML/4). Materiał skręcono wielokrotnie, co odzwierciedla się w gęstym i równym wzorze. Widoczne są też ślady spękania, które musiały powstać podczas zbyt intensywnego skręcania. Zauważyć też można znaki prawdopodobnie po unieruchomieniu pręta w imadle – trzy wgłębienia na powierzchni lewego końca naszyjnika.

Co do interpretacji znaleziska archeolodzy do dziś mają wątpliwości.

Czy był to na pewno grób? Niestety miejsce odkrycia nie zostało przebadane przez archeologów, nie możemy też potwierdzić, czy wspomniana kość była na pewno związana z biżuterią. Co więcej, większość grobów z tamtych czasów na terenie dzisiejszej Lubelszczyzny to pochówki ciałopalne bez tak cennych ozdób, dlatego istnieje też inna hipoteza. Według niej możemy mieć do czynienia nie z pochówkiem, ale nieszczęśliwym wypadkiem, osoba nosząca te ozdoby zginęła w dramatycznych okolicznościach.