Fotografia dzieci i wychowawców z polskiego Domu Dziecka w G'azalkencie

Dzieci i opiekunowie z polskiego Domu Dziecka w Uzbekistanie. Ustawieni w pięciu rzędach. Paulina Włodawer - druga z prawej w ostatnim rzędzie (w okularach).
Dwie odbitki, jedna odbitka z napisem (data) na rewersie, druga bez napisów.
Z opisu działalności Domu Dziecka w pamiętniku Pauliny Włodawer (MPOLIN-A4.1.1), zapisek z 3 marca 1981: ,,W planie było m.in. objęcie opieką ludzi napływających z dalekich obozów oraz stworzenie jakiegoś ośrodka dla dzieci. Rejon nasz nie był wprawdzie zbyt gęsto zaludniony, ale za to bardzo rozległy i nie o wszystkich ludziach wiedzieliśmy, więc przede wszystkim trzeba się było rozejrzeć i powyszukiwać tych, którym pomocy było potrzeba w tym ciężkim okresie. Dzieci znalazła się wkrótce całkiem spora grupa, zarówno takich, którym opieka i wyżywienie potrzebne były w ciągu dnia, a na noc mogły wracać do domu, jak i takich, które z różnych względów powinny były w tym domu mieszkać. Znaleźliśmy jakiś nie najgorszy domek i zaczęliśmy go urządzać. Zrobiliśmy pokój (czy dwa) do zajęć, kuchnię i sypialnię. [...] Cóż to była za radość, organizować to wszystko i urządzać! Pracowaliśmy wszyscy z prawdziwym oddaniem i zapałem, nie żałując czasu, nie żałując wysiłku, bo takie to było strasznie potrzebne. Wygłodzone dzieciaki zaczęliśmy przynajmniej karmić od razu, nie czekając nawet, aż całą resztę urządzimy, i ubrane, umyte, syte – po raz pierwszy od długiego czasu – zmieniały się natychmiast nie do poznania".
PK