Sukno z futerału skrzypiec

Lutnictwo jest rzemiosłem a nawet sztuką ręcznego budowania i naprawiania instrumentów strunowych za pomocą takich narzędzi jak piły, pilniki, noże, tarniki, miary, heble, dłuta i inne. Zawód ten wymaga wielu lat nauki i praktyki, zdolności manualnych, a przede wszystkim muzycznych. Słowo lutnik pochodzi od włoskiego „liutajo”, którym początkowo określano rzemieślnika zajmującego się budowaniem lutni. Niektórzy lutnicy świadczą także usługi rekonstrukcji i renowacji instrumentów smyczkowych i korekcji smyczków.

Od 1875 roku lutnik August Geipel prowadził w Szczecinie pracownię i skład instrumentów, gdzie produkowano między innymi skrzypce. Jeden z egzemplarzy pochodzących z tego zakładu szczęśliwie przetrwał czasy II wojny światowej i znajduje się w Muzeum Narodowym w Szczecinie. Instrument w 2000 roku przekazała do zbiorów Gisela Hell – córka Ottona Helda, szczecińskiego fabrykanta mebli. Był on melomanem i amatorsko grywał jako skrzypek w przedwojennych zespołach kameralnych, występujących między innymi w szczecińskiej restauracji teatralnej Roland. Choć skrzypce powstały około 1900 roku, Held zakupił je jako używany instrument w pracowni Geipla.

Skrzypce do muzeum trafiły wraz ze smyczkiem, kompletem strun oraz zielonym suknem, które kładzione na instrument stanowiło dla niego ochronę podczas zamykania futerału. Materiał dodatkowo niwelował rozstrajanie instrumentu, hamując wpływ zmian temperatury otoczenia. Sukno ozdobiono wyhaftowanym znakiem firmowym, stanowiącym prostą lirę ułożoną ukośnie na wstędze z kwiatów wraz z nazwą producenta.

Małgorzata Peszko