Czarka

Czarka o sześciokątnym dnie i sześciopłatkowym kołnierzu, z obu stron pokryta wielobarwną emalią. Dekoracja kołnierza od wewnątrz skomponowana na białym tle z przedstawieniami różnobarwnych kwiatów i ptaków w tonacji żółtej, niebieskiej i zielonej. Boki czarki pokryte od zewnątrz czarną emalią ze złoconą arabeską oraz kwiatami o szafirowych płatkach. Dekoracje te stanowią bordiurę dla scen umieszczonych po obu stronach dna. Na sześciobocznej plakiecie od wewnątrz przedstawiona jest scena z siedzącą na tronie św. Anną, uczącą czytać małą Marię. Od zewnątrz na dnie widnieje pejzaż jesienny z bezlistnymi drzewami oraz domkami wzdłuż drogi i szafirową rzeką. Na brzegach kołnierza widoczne ślady po dwóch niezachowanych 
uchwytach. W lewym dolnym rogu przedstawienia wewnątrz czarki czarną farbą namalowany jest monogram I.L. (monogramem tym posługiwał się zarówno Jacques Laudin I, jak i Jacques Laudin II).

Mistrz Jacques Laudin (ok. 1627–1695) był znany jako Jacques I. Jego krewny – Jacques Laudin (1663–1729), znany jako Jacques II, tworzył również w Limoges, gdzie odziedziczył warsztat. Jak podaje nota British Museum, Jacques Laudin I był synem Noëla I Laudina (1586–1681), założyciela dynastii emalierów.

Czarka jest jednym z trzech naczyń zachowanych w zbiorach wilanowskich (obok Wil.208 i Wil.210), o bardzo podobnych dekoracjach po obu stronach dna.

Wszystkie trzy pokazano warszawskiej publiczności podczas Wystawy starożytności i przedmiotów sztuki w 1856 r. w pałacu hr. Augustostwa Potockich przy Krakowskim Przedmieściu 32 (dziś: Muzeum Uniwersytetu Warszawskiego). Tę, wraz z podobną (Wil.210) opisano w katalogu tej wystawy pod pozycją 809.

Joanna Paprocka-Gajek