Maria z Dzieciątkiem

Madonna z Bienic urzeka swym subtelnym, młodzieńczym wizerunkiem. Maria siedząca na tronie, z koroną na głowie, została ukazana jako Królowa Niebios. Hieratyczny, pełen powagi i surowy wyraz tronujących Madonn, typowy dla przedstawień epoki romańskiej, ustępuje tu wizerunkowi troskliwej Matki ukształtowanemu w okresie gotyku. Pochylenie głowy i troskliwy gest, którym obejmuje Syna to obraz pełnej pokory i skromności Matki Zbawiciela, wzór macierzyństwa. Smutek rysujący się na Jej zamyślonej twarzy i gest podawania jabłka wyeksponowany w centrum kompozycji świadczą, że świadoma jest przyszłej odkupicielskiej śmierci swego Syna. Odważna, wyprostowana postawa młodzieńczego Jezusa i gest przyjmowania owocu od Matki ukazują gotowość i zgodę na dzieło zbawienia. Jabłko, które jest starotestamentowym owocem grzechu, symbolizuje tu odkupienie grzechu pierworodnego przez męczeńską śmierć Jezusa na krzyżu. W tym kontekście Maria staje się nową Ewą współuczestniczącą jako Matka Boża w historii zbawienia.

Rzeźba stanowi niezwykle popularne w sztuce średniowiecza przedstawienie Tronującej Marii z Dzieciątkiem stojącym lub siedzącym na jej kolanie. Figury tego typu wyposażały wnętrza kościelne i funkcjonowały jako figury kultowe. Rzeźba reprezentuje gotlandzką stylistykę wczesnogotycką, wywodzącą się z kolońskiego stylu dworskiego z ok. 1330 roku.

Kinga Krasnodębska