Łyżwa

Łyżwa kościana znaleziona na terenie wzgórza Zamkowego w Lublinie to jedyny tego typu zabytek odkryty na tym średniowiecznym stanowisku archeologicznym.

Pochodzi z warstwy kulturowej zalegającej na głębokości około 3 m w wykopie archeologicznym wykonanym na terenie dziedzińca zamku lubelskiego w 1969 roku. Zabytki odkryte w tej warstwie można datować na XII–XIV wiek.

Łyżwa wykonana z kości bydlęcej charakteryzuje się wygładzeniem jednej powierzchni długiej, a także obrobieniem jednej powierzchni stawowej w kształcie półokrągłego „dziobu”, przycięciem drugiego końca kości, na którym część okazów posiada nawiercony otwór służący do przymocowania płozy do stopy.

Pierwsze znalezione łyżwy mają około 5 tysięcy lat. Były wykonane z kości zwierzęcych, przywiązywane rzemieniami do stóp. Łyżwy drewniane pojawiły się w XIV wieku, zrobione w całości z żelaza wprowadzono w XVII wieku.

Łyżwiarstwo przez długi czas nie było związane wyłącznie z rekreacją. Łyżwy były środkiem lokomocji w czasie długich zim, przydatnym zwłaszcza średniowiecznemu mieszkańcowi osady na lubelskim wzgórzu Zamkowym położonym w widłach rzek Bystrzycy i Czechówki. Najstarsza faza zabudowy wzgórza wiązała się z budową i funkcjonowaniem piastowskiego grodu w XIII–XIV wieku. Z tego okresu pochodzi zapewne ten wyjątkowy zabytek.