Zwózka drewna

Apoloniusz Kędzierski (1861–1939) odbył studia w warszawskiej Klasie Rysunkowej pod kierunkiem Aleksandra Kamińskiego i Wojciecha Gersona. Jako uczeń Józefa Brandta bywał częstym gościem w Orońsku, w majątku należącym do artysty. Dzięki finansowemu wsparciu Brandta kontynuował naukę w monachijskiej Akademii Sztuk Pięknych. W 1889 roku osiadł w Warszawie, czynnie angażował się w życie artystyczne kraju. W malarstwie Kędzierskiego, podobnie jak w twórczości innych artystów Młodej Polski, istotną rolę odgrywała ludowość i fascynacja rodzimym folklorem będąca wyrazem szacunku dla ciężkiej pracy chłopów, podpatrywanych na roli, podczas zwózki drewna, żniw czy łowienia ryb. Z wnikliwą obserwacją realiów wiejskiego życia łączył się w malarstwie Kędzierskiego wątek pejzażowy; wyczuwalny w ujęciu natury ton refleksji i zadumy nad pięknem rodzimego pejzażu ujawnia emocjonalny stosunek do przyrody i otaczającej rzeczywistości. Jako dojrzały artysta Kędzierski docenił właściwości akwareli, która dawała możliwość szybkiego rejestrowania studiów plenerowych. Wykonana w tej technice Zwózka drewna zdradza kolorystyczną wrażliwość artysty i znajomość osiągnięć malarstwa impresjonistycznego, które miał okazję oglądać i podziwiać podczas wystawy w Monachium w 1888 roku. Ważnym elementem sceny stają się właściwości luministyczne naturalnego światła, które rozproszonymi refleksami ślizga się po malowanych przez artystę płaszczyznach. Kędzierski przywołuje pracujących przy zwożeniu drewna chłopów, którzy prowadząc wypełnione po brzegi zaprzężone w konie wozy, wydają się immanentną częścią natury – w pełni zharmonizowani z otaczającą scenerią lasu, położoną nad wodą drogą wiejską, kompozycyjnie i kolorystycznie zespoleni z tłem.

Anna Hałata