Zapinka

Zapinka z brązu wchodziła w skład bardzo bogatego wyposażenia grobu popielnicowego odkrytego przypadkowo w 1971 r. w pobliżu dworca kolejowego w Łobzie, woj. zachodniopomorskie.
Przedstawiony zabytek posiada długość 2,8 cm i sprężynkę o szerokości 3,1 cm. Reprezentuje rodzinę zapinek z charakterystycznym „grzebykiem” na główce, ponad sprężynką. Zespół grobowy zawierał również cztery zapinki, dwie szpile (brązową i kościaną), brązowe złączę ogniwkowe z dwoma nitami, okucie pasa z brązu, okucie końca pasa z brązu, dwie brązowe końcówki pasa, fragment brązowej klamerki esowatej, fragment rogowego grzebienia, zawieszki z brązu, dwa paciorki (pierwszy z łupku, drugi ze szkła), owalną żelazną sprzączkę, fragmenty klucza z brązu, elementy drewnianej szkatułki: żelazne i brązowe taśmowate okucia oraz żelazne okucie zamka, wazę i misę. Kulturowo grób łączyć należy z kulturą wielbarską i datować na okres między II a III w. n.e. Ta zajmująca znaczną powierzchnię jednostka kulturowa charakteryzowała się dużym zróżnicowaniem, co widoczne jest m.in. w obrządku pogrzebowym. Co ciekawe, nie zawsze miała na to wpływ odległość, bowiem znane są przypadki sąsiadujących ze sobą cmentarzysk, które różnią się od siebie w sposobie chowania zmarłych, natomiast niektóre nekropolie, położone daleko od siebie, wykazują wiele cech wspólnych. Na ogół na rozległych cmentarzyskach rejestrowane są duże liczby zarówno pochówków szkieletowych (niekiedy w trumnach z wydrążonych pni drzew) jak i ciałopalnych w formie grobów płaskich, ale również kurhanów. Czasem spotykane są różne konstrukcje nagrobne jak kręgi kamienne, bruki, stele. Do rzadszych zjawisk należą groby niezawierające kości, tzw. symboliczne (stanowisko Kowalewko w Wielkopolsce) oraz pochówki w drewnianych dłubankach, tzw. łodziowe (Weklice).

Monika Witek