Korona (4 marki)

Wprowadzenie na terenach Rzeszy Niemieckiej monety talarowej skłoniło władców Danii do przeprowadzenia podobnej reformy na początku XVI wieku. W Danii nie było złóż srebra pozwalających na prowadzenie efektywnego mennictwa. Deficyt surowca w połączeniu ze skandynawską tradycją menniczą sprawił, że reformy, które w większości państw w Europy przebiegały dość sprawnie, w Danii były poważnym problemem. W 1625 roku, podczas kolejnej reformy mennictwa, wprowadzono koronę wartości 4 marek duńskich, monetę podobną do przedstawionej powyżej. Tę efektowną, a jednocześnie skromną pod względem artystycznym koronę wybił w Kopenhadze król Fryderyk III Oldenburski (1609–1670). Monogram królewski na awersie monety otacza napis informujący o jej wartości – IIII MARCK DANSKE. To była istotna wiadomość dla użytkownika pieniądza. Rewers korony nawiązuje do utrwalonego w skandynawskiej tradycji menniczej motywu tarczy herbowej na równoramiennym krzyżu. Tereny północnej Europy bardzo długo opierały się chrystianizacji i postrzegane były jako ostoja pogaństwa. Umieszczając na monetach krzyż podkreślano przynależność do wspólnoty państw chrześcijańskich. Bardzo interesującym elementem rewersu jest łaciński napis – „Pan zapewni”, będący parafrazą słów Abrahama do Izaaka (Genesis 22:8). Jest to niezwykła deklaracja, zwłaszcza w kontekście chaosu monetarnego panującego w Danii, sugerująca, że dzięki Bożej opatrzności nie zabraknie srebra na duńskie monety. Liczne reformy monetarne władców duńskich były bardzo uciążliwe dla społeczeństwa. Polegały one raczej na ciągłym wprowadzaniu nowych jednostek monetarnych i zmian nazw zdewaluowanych starych, niż na zwiększaniu realnej wartości pieniądza. Od końca XVII wieku poddani królów duńskich musieli dodatkowo zmagać się z nowym problemem – inflacją pieniądza papierowego, którym duńscy władcy próbowali ratować finanse państwa.

Mieszko Pawłowski