Pucharek zdobiony

Naczynie szklane (pucharek) o grubych ściankach koloru jasnozielonego jest zdobione szlifowanymi płytko owalami w układzie czterech dookolnych pasów oraz dwoma liniami żłobionymi pod krawędzią wylewu. Szkło jest przezroczyste. Należy do grupy naczyń szklanych o charakterystycznej formie i równie typowej ornamentyce. Są one znane w literaturze jako naczynia „typu Kowalki”. Nazwa pochodzi od innego stanowiska na Pomorzu Zachodnim. W zbiorach Muzeum Narodowego w Szczecinie znajduje się drugi, identyczny pucharek szklany z cmentarzyska w Borkowicach, pow. koszaliński. Ich rozróżnienie sprawia nieraz kłopot. Podobieństwo obu naczyń wskazuje, jak wysoko były wyspecjalizowane rzymskie warsztaty szklarskie. Naczynia szklane, obok wykonanych z brązu, są najczęstszymi przedmiotami pochodzenia rzymskiego na Pomorzu. Najczęściej są to niewielkich rozmiarów czarki i kielichy. Stopień przejrzystości świadczy o jakości naczynia i klasie wytwórcy. Pucharki z owalami, tzw. oliwkami, zostały w sposób charakterystyczny dla tego typu naczyń wyszlifowane na ściance. Produkowano je w warsztatach nadczarnomorskich. Pucharek pochodzi z kobiecego grobu szkieletowego pod kurhanem, który odkryto w Witkowie, pow. słupski. Oprócz pucharka znaleziono naczynie gliniane, zapinkę brązową z podwiniętą nóżką, sprzączkę do pasa z brązu z karbowanym kabłąkiem, umbo (okucie środka) tarczy, groty oszczepów, miecz obosieczny, fragmenty brązu z zachowanymi szczątkami tkaniny, paciorki bursztynowe i paciorki wykonane z emalii. Stanowisko w Witkowie odkryto w 1904 roku. Amatorsko przebadane zostały dwa kurhany. W źródłach archiwalnych wspomina się także o ok. 200–300 grobach urnowych z tej miejscowości, co w świetle dotychczasowej wiedzy na temat grupy dębczyńskiej wydaje się niewiarygodne.

Bartłomiej Rogalski