Grot oszczepu/włóczni

Grot oszczepu z brązu odkryto w 1878 roku w torfie. Wchodził w skład dużego skarbu przedmiotów z brązu, który zawierał ponadto dwie siekierki, dwa placki odlewnicze, ostrze sztyletu, dwie spiralne bransolety, dwa nagolenniki oraz dwa groty. Przedmioty te zostały przekazane Towarzystwu Historii Pomorza i Starożytności w Szczecinie. W 1944 roku zostały ewakuowane ze Szczecina i ukryte w obawie przed zniszczeniami wojennymi. Dopiero w 2009 roku, w wyniku współpracy polsko-niemieckiej powróciły do kolekcji muzeum szczecińskiego.

Grot oszczepu charakteryzuje smukła forma oraz wąski liść. Na tulejce znajdują się dwa otwory na nity, za pomocą których mocowano go na drewnianym uchwycie. Został zaklasyfikowany do typu Bagterp występującego głownie na terenach nordyckich (północne Niemcy, Dania oraz południowa Skandynawia). Należy go datować na wczesny okres epoki brązu, a dokładniej a lata nok. 1600–1500 p.n.e. Oszczepów używano do polowań lub w walce, jako broni do miotania lub rzucania. W okresie brązu oszczepy wniosły nową jakość do stylu walki w porównaniu z młodszą epoką kamienia. Wraz z rozwojem nowych technik i technologii zaszły także zmiany w organizacji oraz sposobach prowadzenia działań zbrojnych. Konflikty militarne odzwierciedlają częstsze znaleziska broni w wyposażeniu grobów mężczyzn, a także ślady obrażeń typowe dla tego stylu walki, widoczne na szkieletach.

Monika Witek