Postać przodka

Dogonowie zawdzięczają swoją sławę badaniom prowadzonym przez uczestników „Misji Dakar-Dżibuti” („Mission Dakar-Djibouti”). Wyprawa była finansowana przez Muzeum Człowieka w Paryżu (Musee de l'Homme) a kierował nią Marcel Griaule. Zespół francuskich naukowców przybył w 1931 roku do Sanghi – wioski, która stała się ich bazą na długie lata. Udział w misji brali: André Schaeffner (muzykolog), Jean Mouchet (językoznawca), Michel Leiris (etnolog), Éric Lutten (fotograf, filmowiec), Jean Moufle (językoznawca), Gaston-Louis Roux (malarz), Abel Faivre (przyrodnik) i Marcel Larget (logistyk). Z misją współpracowały też Deborah Lifchitz (lingwistka) i Denise Paulme (etnolożka).

Francuscy badacze zafascynowani kulturą Dogonów wracali do wiosek ulokowanych na Masywie Bandiagara wielokrotnie i publikowali rezultaty badań, generując ogromną ilość znakomitej literatury na temat Dogonów. Wśród późniejszych współpracowników Marcela Griaule należy wymienić: Solange de Ganay, Geneviève Calame-Griaule, Dominique’a Zahana oraz Germaine Dieterlen, która kontynuowała badania nad kulturą Dogonów właściwie do końca swojego życia (zmarła w 1999 roku). Przełomem w badaniach M. Griaule’a było spotkanie z Ogotemmelim i poznanie wiedzy dogońskiej dotąd pilnie przez nich strzeżonej. Przekazane mity dotyczące stworzenia wszechświata, walki między porządkiem a chaosem okazały się podstawą do postrzegania i rozumienia wszystkich aspektów życia Dogonów. Na badaniach M. Griaule’a i jego kolegów wychowały się kolejne pokolenia badaczy, którzy wnosili oryginalny wkład w wiedzę o Dogonach i analizowali prace wcześniejszych uczonych. Spośród wielu znakomitych nazwisk należy wymienić Woutera van Beeka, Paula Lane, Rogiera Bedaux, Jean-Christophe’a Huet, Bernarda de Grunne, Sarah Brett-Smith, Hélène Leloup i Allena Robertsa.

Ewa Prądzyńska